Wachten
Het onmiskenbare schelle geklingel overstemt maar net het stadse rumoer. De slagbomen dalen, fietsers stappen af en automobilisten schakelen, net als ik, hun motors uit. De plotselinge stilte overvalt me. Het zachte, warme zomerbriesje kietelt mijn gezicht en even is daar alleen het klotsende geluid van het water tegen de kade. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. De ruis in mijn hoofd vervaagt en een serene rust valt over me heen. Een korte, hoognodige pauze in de drukke dag. Dan besef ik me dat ik helemaal niet naar rechts hoef en voor niks sta te wachten tot de brug weer dicht is. Ik start de auto, passeer de wachtende auto’s en sla linksaf.
Victoria Grannetia