Ik ben het huis, ik ben de kamer, ik ben de kast in de kamer. Ik ben de merklap in de kast. Ik ben de rode draad van de merklap waarmee zij haar initialen borduurde.
Het huis voelde leeg, de kamer kil, de kast een obstakel. De merklap onaf. Ik zocht in het huis naar iets dat er niet meer was. In de kamer heerste de stilte. In de bloei van haar leven, net moeder geworden, was ze heengegaan. Het werd verzwegen, te pijnlijk te veel gemis.
Ik maak de kast open, daar ligt de merklap. Ik pak de draad weer op en met woorden borduur ik verder. Een onmiskenbaar bewijs van haar bestaan.