‘Als ik boven op de Dom kom, kijk ik even naar benee…’ zingt mevrouw A. luidkeels. Veel is ze vergeten, maar de oude liedjes kent ze nog allemaal.

Zij en ik maken een ommetje door het park. Het heeft geregend, behoedzaam slalommen we om de plassen heen. Mevrouw A. zingt vrolijk verder: ‘En dat-te we toffe jongens zijn dat willen we weten…’

Een voorbijgangster kijkt om, schudt meewarig haar hoofd. De modderplas voor haar voeten ziet ze veel te laat. Haar voeten glibberen weg, het scheelt weinig of ze belandt met haar billen in een bloembed. Mevrouw A. barst spontaan uit: ‘Holland, ze zeggen, je grond is zo dras, maar mals zijn je weiden en puik is je gras!’