Op een bankje in de zon ondersteunt mijn hand jouw luierkontje terwijl jij over mijn schouder kijkt naar de voortrazende auto's. Je hebt geen oog voor de imposante kastanjeboom. Logisch, bewegende dingen trekken je aandacht en bomen staan nu eenmaal stil.
In de kinderwagen duw ik je voort. Al gauw val je in slaap. Na een half uur begin je hartverscheurend te huilen. Waarom? Heb je honger, een poepluier, ben je bang?
Kon ik maar in je hoofdje kijken, je gedachten lezen. Heb je die eigenlijk al?
Bij thuiskomst zegt mijn dochter tegen het kleine wurm. 'Ach lieve schat, je wist natuurlijk niet waar je was.'
O.. zo simpel is het dus. Hij wist niet waar hij was.