Steeds vaker voel ik me de kleptomaan van mijn eigen bestaan. Altijd zeg ik maar ‘ja’ tegen dingen. Liever ben ik een nietmachine, die ‘nee’ roept tegen iedereen die maar iets van mij wil.

Glimlachend sluit ik mijn ogen, de ‘nee’s’ stapelen zich dan kleurrijk op, legoblokje voor legoblokje, totdat niemand er meer langs kan kijken.

Mijn laptop bliept. Ik open m’n ogen en kijk naar de stomme klus die ik moet doen. Het verplaatsen van teksten van de ene website naar de andere. De webpagina’s leiden een goedgekeurd dubbelleven. Hun oude leven mag ik straks wissen.

Voor de zoveelste keer vandaag begin ik niet en open mijn Instagram-account. In drie klikken kan ik iemand anders zijn. Klik, klik en…