Ze fietsbellen me naar rechts. Carlos, de buurjongen, zwaait. ‘Dag buuf’. Maar ik zal ze krijgen. Als de e-bike de volgende dag geleverd is, probeer ik alle standen uit en voel me veertig jaar jonger. De boodschappen doe ik niet geheel per ongeluk vlak voor de school uit is. Ik zie de jongelui al op het plein. Ze hebben nog niets door maar dit oudje zal ze krijgen. Als ze op het fietspad zijn, zet ik mijn e-bike op de turbostand. Tring. ‘Dag Carlos’. Met een vaart schiet ik hem voorbij. Dat gezícht.
Lang duurt mijn triomf niet. Een week later zoeft hij op een oerlelijke dikke zwarte fiets langzaam trappend mij in mijn turbostand voorbij. ‘Dag buuf.’