Nog negen minuten, lees ik op het digitale scherm boven het tramperron. 
Mijn oude benen zijn moe en mijn voeten doen pijn van door de stad struinen. Op een van de zitbanken bespeur ik nog wat ruimte.
Parmantig in het midden ervan zit een erg zuinig gerokt meisje. Naast haar ligt een linnen schoudertas met het universiteitslogo erop en een handvol boeken erin. Ze heeft de lange blote benen over elkaar geslagen en zit verwoed op haar smartphone te tokkelen. Boven de genereuze uitsnijding van haar topje pronken uitdagend twee omhooggestuwde gladde bollen.
‘Mag ik?’ vraag ik, terwijl ik aanstalten maak om te gaan zitten.
‘Hangt ervan af,’ zegt ze.