In het verpleeghuis is een stiltekamer gemaakt.

Daar kunnen bewoners en familieleden zich terugtrekken en bijkomen van de spanning in hun dagelijks leven, de chaos in hun hoofd.

Ik neem mijn partner aan de hand mee naar binnen. Hij moet even wennen: het is er schemerig, je kunt er een e-kaarsje aanklikken.

Omdat mijn man niet veel meer begrijpt, vertel ik hem waar deze ruimte voor is. Fluisterend wijs ik hem op de kaarsen, de muurschildering, de comfortabele bank en het doel van dit alles.

Halverwege snapt hij hel wel. ‘Ja, ja, ik ben niet gek. Stil dan!’