Op ’ne zónjigmörge stuut ich tiejes mien wanjeling door ’t stadspark op ’n gruupke kènjer det sierade zit te make. Kluuerriek en eenvoudigs sjoans, te koup veur ‘ne habbekrats. Aangezeen ich zoa emes bön, dae alles mit de pinpas betaalt en ouch in mien handjtes, fungerend es grabbeltón, neet èns ‘ne losse Euro kèn venje, gaon ich lichtelik teleurgestèld en mit laeg henj weer nao hoes. Al balende kömp d’r ‘n gedich in mich op. Ich loup trök, vertèl det ich geïnspireerd bön geraakt en vraog of ich aan hun moog veurdrage. ‘t Moog! Nao aafloup kieke vief paar straolende ouge mit dao ónger ‘ne gigantische lach mich gruuets aan. De maneer wo-op dees kènjer miene daag maakdje, woor ónbetaalbaar.