‘Hoe denk jij dat het er na de dood uitziet?’ Mevrouw A. (91) en ik zitten in het restaurant van het verpleeghuis en kijken uit het raam.

‘Geen idee,’ antwoord ik.

‘Er lopen vast veel pastoors rond, daarboven,’ zegt ze. Ze wijst omhoog. ‘En de nonnen van vroeger.’

Mevrouw A. vertelt geregeld over haar jeugd in het weeshuis. Het was er doodsaai, al waren de meeste nonnen best lief.

Mevrouw A. giechelt: ‘Dat wordt dan wel een zwart-wit hemel.’

Ik vraag of ze ernaar uitkijkt, naar die hemel. Ze tuurt naar de bushalte aan de overkant. Er staat iemand met blauw haar, in een roze shirt.

Bedachtzaam zegt mevrouw A.: ‘Ik wacht wel tot ze overgaan op kleur.’