Op een dinsdagavond ging mijn moeder dood. De avond dat ze overleed reed ik op mijn fiets door de stad. Er waren duizend dingen die ik had kunnen doen maar alles leek volkomen zinloos. De wereld draaide door en ik kon alleen maar denken hoe oneerlijk het was dat iedereen leefde behalve mijn moeder.
En net toen ik me daar aan ergerde reed ik tegen een busje aan. Met een schouder uit de kom zat ik op de grond en keek de chauffeur aan. ‘Ik lette niet op, mijn moeder is dood’, zei ik. De man knikte en hielp me overeind. Hij sprak de troostende woorden
‘Jij kunt dan oud zijn. Een moeder is altijd te jong als ze sterft.’