Eerst zie ik hem bij de fietsenstalling, stuur in de ene hand, mobiel in de andere. Zijn fiets lijkt op de groei gekocht, het zadel leunt tegen zijn middel. Hij zoekt eerst in de ene en dan in de andere broekzak tot hij opgelucht zijn NS-pas vindt. 

Daarna zie ik hem op het perron. Zijn bol staande rugzak, leunend tegen zijn benen, komt tot boven zijn knieën. Heimelijk kijkt hij naar studenten en zakenlui, en imiteert de swipende beweging van de duimen over het scherm van hun mobiel.

‘Brugpieper’, zei ik ooit smalend toen ik zelf nog op school zat. Die term past me niet meer. 

‘Het wordt beter,’ fluister ik hem toe. ‘Die eerste weken zijn het ergst.’