Bovenaardse krachten hebben mij onlangs iets willen vertellen.
Deze zomervakantie was ik zevenentwintig uur onderweg om de (schoolse!) hectiek achter mij te laten, de wereld te zien. Bij aankomst plof ik ver na middernacht uitgeput op bed.
Om 7:30 u word ik gewekt…door een luide Indonesische versie van hoofd schouder knie en teen. Iets in mij had de stiekeme hoop dat het eenmalig was. Die hoop werd vrij snel ingeslagen (lees; gepijnigd) door een schoolbel.

Mijn hostel staat naast een school. Inclusief regelmatige schoolbellen. Die niet gelijk lopen met de bellen mijn hoofd. Ik heb geen stemmen in mijn hoofd wel een schoolbel.

Het lot heeft gesproken: ‘Gij zult altijd docent blijven, ook in uw vakantie.’ Amen. Inshallah.