De diepe frons tussen zijn donkere ogen en de bijpassende dramatische handgebaren benadrukken de ernst van de situatie. Met een vuist slaat hij op tafel. De kopjes trillen hoorbaar. ‘Ik moet mijn hoeren betalen!’ Ik kijk mijn collega niet aan en bijt op mijn lip. Door het raam van het kantoortje van Vluchtelingenwerk schijnt een waterig zonnetje naar binnen. Stilte vult de ruimte. Snel sta ik op en gebaar naar meneer Aziz dat hij mij moet volgen naar een apart kamertje. Daar pak ik een huursubsidie-aanvraagformulier en zeg hem dat ik hem zal gaan helpen. De zon breekt door in zijn gezicht.