Het is een natte zondagochtend. Alweer.Rustig komt ze aangefietst op een roze fietsje met een mandje voorop. Voor mij stopt ze en zonder één woord te zeggen, pakt ze iets uit het fietsmandje en geeft het aan mij. 
‘Voor mij?’

Ze knikt.
Een verkreukelde, natte envelop zonder adres. Met daarin een brief zonder tekst.
Ze fietst meteen weer verder met nog een envelop, voor de buurman die net naar buiten komt. 

Een onbeschreven blad, gevuld met stralende ogen en een grote lach. Geen begin en geen einde, voor eenieder in te vullen naar believen.
En met de onvoorwaardelijke liefde van meisjes op roze fietsjes, worden de mooiste liefdesbrieven geschreven.

Aan jou.

Omdat ik je op zondag nog steeds mis.