Voor de zoveelste keer werden er weer klappen uitgedeeld hier in huis. Deze keer hang ik hier platgemept tegen het plafond. Ik streef er nochtans naar zo weinig mogelijk mensen te irriteren, ik beperk mijn gezoem tot wat inwendig getril, aan tafel loop ik op mijn tippen van broodkruimel naar suikerkorrel. In het stuifmeel van het gipsen rozet aan het plafond probeer ik ongemerkt een deel van het decor te worden. De geur van de appelcake in de oven vervult me met verlangen. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor mijn lichaam weer gaat rijzen.