Zielsgelukkig blader ik door het menu. Koffies, taartjes, croissants. Zélfs een heel ontbijt voor twee.

Bij het aannemen van de latte, peil ik voorzichtig of het koekje óók oké is. Een vriendelijke lach stelt mij gerust en komt niet veel later terug met een gigantisch stuk chocoladetaart.

De vervelende verwaande puber van het laatste restaurant, met haar sneer van de friet, drijft na twee maanden eindelijk naar de achtergrond.

En als kers –op mijn eerste chocoladetaart in een eeuwigheid – hoef ik niet eens extra voor mijn lactose-allergie te betalen.