Het is een stralend zonnige zondagmorgen. Ik heb net het graf van mijn ouders bezocht. Teruggekomen bij mijn auto op de parkeerplaats, zie ik hoe een voddige hond – aangelijnd en wel -  zijn rechterachterpoot optilt en flink spetterend tegen de voorband plast. Zijn baasje, in bloemetjesjurk, kijkt schielijk weg als ze mij ziet naderen. ‘Mevrouw,’ roep ik nijdig, ‘Let eens wat beter op die hond van u; ik laat mijn hond toch ook niet over uw auto plassen?’ Ze kijkt me niet-begrijpend aan en antwoordt dan in oververvalst Snekers: ‘Ach kien, wat kan it skele? Ik hèw geen eens een auto.’

(vertaling Sneker dialect: Ach kind, wat maakt dat uit? Ik hèb geen eens een auto).