Wandelend in een bos met een nichtje en een neefje van acht en tien vertel ik over mijn bijna voltooide koning Arthur roman waarin een jongeman uitgehongerd door een woud zwerft. ‘Hoe kan hij eten vinden?’ vraag ik. Ze weten het niet. Van een rottende boomstronk trek ik een stuk schors weg. Een krioelende massa pissebedden wordt zichtbaar. ‘Kijk hier, een maaltijd.’ Luide kreten van afschuw. Grijnzend zeg ik: ‘Weten jullie hoe pissebedden ook heten?’ Ze kijken me vragend aan. ‘Landgarnalen. Je kunt ze gewoon eten.’ Ik pak een van de diertjes en stop het in mijn mond. Grote ogen vol verbijstering. Mijn demonstratie is niet overtuigend. Ze weten nu alleen zeker dat hun oom compleet gestoord is.