Louise zit op mijn schoot. Dit keer niet om voorgelezen te worden, maar om Disney-stickers op een vel te plakken. We zijn al even bezig als ze plots wordt afgeleid en naar mijn armen kijkt. En dan naar mijn handen.
‘Hé!’ roept ze verrast uit, ‘jij bent bruin!’
‘Dat klopt,’ antwoord ik.
‘Overal?’
‘Ja, overal.’
‘Ook op je billen?’ Ze giechelt hard.
‘Ja, ook op mijn billen,’ antwoord ik zo serieus mogelijk.
‘Waarom is dat?’ vraagt ze geïnteresseerd.
‘Omdat ik geboren ben in een land ver van hier. Waar de zon veel schijnt en alle mensen bruin zijn.’ leg ik uit.
‘Oh.’ Ze is even stil. ‘Zullen we nu dan deze plakken?’ Haar aandacht is alweer bij de stickers.