Die nieuwe wandelschoenen waren een goede beslissing. Moe maar voldaan installeer ik me op het terras bij het bospaviljoen en trakteer mezelf op een gezonde salade en vooruit, een glaasje wit.

‘Nou, ze lijkt er anders sprekend op’, hoor ik aan het tafeltje naast me. Als ze afgerekend hebben, komt een van de mannen naar me toe.

‘Ja, u bent het echt hè?’

Met volle mond mag je niet praten dus knik ik slechts.

‘Sorry dat ik u overval, maar mogen we een selfie met u?’

Terwijl ze het terras verlaten hoor ik de discussie verdergaan en zie ik hoe ze de foto bekijken.

Maar nu weet ik dus nog steeds niet op wie ik lijk.