Stella, anderhalf, is een dagje bij Oma. Het is tijd voor haar middagslaapje en Stella instrueert me: boetje, wuier, peen.
Dat boekje en de luier gaan vanzelf, maar ik weet dat haar vader geen speen heeft achtergelaten. Stella zoekt onder de vier hoeken van het matrasje, waar ze thuis haar reservespenen bewaart. Geen speen te vinden. Ze komt overeind en wijst naar beneden: onder.
Maar ook daar geen speen. Ze kijkt me aan alsof ze wil zeggen: dachten jullie dat ik in dit vreemde bedje kan slapen zonder speen?
Maar dan lijkt ze een besluit te nemen, gaat in haar favoriete houding liggen, op haar buik, beentjes onder zich en zegt: Oma zingen schaap.