Jouw moedige besluit is er. Vanaf nu gaan wij niet langer dezelfde weg. Pijnlijk. Ik ben nog niet zover. Toch komt de dag dat ik tegen je zeg: ‘... ik laat je gaan’. De ultieme daad van liefde? Je huilt, om dit geschenk.

Jouw hand in de mijne. Je kijkt me aan, nog een allerlaatste keer. ‘Dag bloempje’, zeg je. En huilt, om het afscheid nu. Bij de tweede spuit voel ik je gaan. Jouw ziel gaat naar het licht. Dit is wat jij wilde. Je was er klaar voor. En ik? Ik dacht dat ik het aankon. Deze abrupte overgang. Mijn hoofd begrijpt het, maar mijn hart blijft onthutst achter. ‘Dag beertje’, zeg ik. En huil, om dit immense verlies.