Iedere keer weer zie ik het in de ogen van mijn leerlingen als ze het lokaal binnenkomen. Met een lachje begroet ik hen maar denk precies hetzelfde: ‘Dit is nonsens.’ Ik laat de leerlingen acclimatiseren en uitjammeren om het feit dat ze weer les van mij krijgen. Zelf dwaal ik af naar waarom ik ook alweer voor dit vak gekozen heb. Zowel voor hen als voor mij is dit weer een uurtje van confrontatie en strijd. No-nonsens naar de kern zodat een leerling kan groeien vanuit zelfvertrouwen, verdraagzaamheid en authenticiteit. Dát is waarom ik dansdocente ben!

‘Ik heb geen zin.’

‘Geloof me kind, ik ook niet, dans is nonsens maar samen maken we er kunst van.’