Ik heb een dwarslaesie vanaf mijn middel en hang in de tillift boven mijn ziekenhuisbed. Op dat moment komt vrijwilligster Hinke de zaal op, ze bezorgt koffie en thee. Ze vraagt: ‘Wilt u koffie of thee?’ ‘Koffie.’ Hinke schenkt in en vraagt of ik er een koekje bij wil. Ik mompel iets wat op ‘ja’ lijkt. Zij: ‘Eén of twee?’ Ik, met hangende verlamde benen: ‘Doe maar twee.’ Hinke meteen: ‘U hebt groot gelijk hoor, op één been kun je niet lopen.’