Ik heb het gehaald, ben zelfs nog een paar minuten te vroeg, zie ik op het vertrekscherm op het perron. Met de koffiebeker Flat White in mijn ene hand en in de ander het handvat van de tas laat ik me met een tevreden zucht op het bankje vallen. Pas als ik zit, snap ik waarom deze plek leeg is. Gestaag vallen er druppels naar beneden, een lek in de overkapping. Op de bank heeft zich een plas gevormd. Het gevolg: een kletsnat achterwerk. De trein dendert binnen en als ik instap en de coupé inloop, tikt een mevrouw op mijn schouder. Zachtjes fluistert ze: ‘Tena luiers, die helpen goed. Ik heb ze ook.’