Al vanaf mijn twaalfde ben ik bang dat ze uit zichzelf stopt, stopt met het leven. Ik ben thuis als de telefoon gaat. Ik neem op. ‘Ik moet u iets naars zeggen. Uw moeder is overleden.’ Ik slik, slik nog eens. Mijn eerste reactie: ‘Gewoon vanzelf of…’ Aan de andere kant is het even stil. ‘Wat bedoelt u precies?’ Mijn vraag is voor haar niet duidelijk. ‘Ik bedoel… een natuurlijke dood.’ Weer even stil.  ‘Ja, ze is op leeftijd. Als u denkt dat wij..’ nu is het aan haar kant stil. ‘Nee, nee, natuurlijk niet.’ Ze snapt het niet, kan het ook niet snappen. Ik begin te huilen. Eindelijk kan ik stoppen met bang zijn.