‘Alweer die slak. Hij loopt elke avond van de heg naar de moestuin.’
‘Zou het steeds hetzelfde beestje zijn dan?’
‘Ik weet het niet, helaas kunnen we hem geen strikje omdoen.’
‘We kunnen hem wel een naam geven. Wat vind je van Sjakie?’
‘Sjakie de slak. Dat klinkt goed.’

De volgende avond zien we twee slakken. We maken er een stel van: Sjakie en Slakkelien. Elke avond bestuderen we het leven van de trage beestjes. Nu ze een naam hebben, horen ze, net als kat Koke, bij onze familie.  

Ik trek de voordeur achter me dicht en we lopen het pad af.
‘Hé, kijk, daar is... oeh...’
Ik til mijn voet op en zie een slijmerig spoor. ‘Aaaah, Slakkelientje.’