Sinds de metro vanuit Rotterdam-centrum tot het strand van Hoek van Holland rijdt, ga ik daar regelmatig pierewaaien. Niets zo mooi om de boten te zien binnenkomen. 

Aan het einde van de pier zwaai ik altijd even naar mijn vrienden in Engeland. 

Het speciale plekje in de duinen waar wij, mijn grote lief en ik, zaten is niet meer. Zijn aanwezigheid voel ik des te meer. Hoe Henk voor mij zat, hoe ik zijn haar streelde en hij mijn benen. Als hij zin had in zwemmen, kietelde ie onder mijn voeten en dan renden we de golven in. We hebben duizend schepen voorbij zien gaan en ja, het werd later.

‘Geen zee zal ons scheiden’, zei hij. Een oceaan wel.