Te laat. Ik stond naast het bed van iemand wiens licht zonet was uitgedoofd.
Zus gaf nog warmte af. Het laatste restje van de warmte die tussen ons zo gul en naturel heen en weer had gestroomd. Al was er meer verleden dan heden: drukke levens, we moeten nog eens afspreken.
We schoven het voor ons uit, en nu stond ik hier. Met een kluitje overblijvers dat haar wél nog zag, dagelijks of bijna. Familie, waarmee ik gaandeweg nog weinig lief of leed had gedeeld.
Lichtjes branden feller als je ze samenbrengt, besefte ik.
Ik bekeek hen en dacht: achteraf, als dit allemaal achter de rug is, moeten we nog eens afspreken.