In de spreekkamer van de chirurg mopper ik over het door hem gemaakte grote, lelijke litteken op mijn linker scheenbeen. Van onder mijn knie helemaal tot aan mijn voet. ‘Mevrouw, luistert u even? Die streptokok bacterie moest er echt uitgesneden worden. En dat heb ik met een keurige rechte snee gedaan. En ja, die is helaas zo’n 38,5 centimeter lang geworden. Maar ziet u het zo: u leeft nog, de wond van 38,5 bij 8 bij 5 centimeter is helemaal genezen en uw onderbeen zit er nog aan.’ ‘Dat is waar’, zeg ik en ik loop, wat mij betreft voor de laatste keer, zijn spreekkamer uit. Met beide benen weer op de grond.