Er lag altijd een lepel in onze bestekbak die mij vrij doelloos leek. Deze lepel was kleiner dan een opscheplepel, maar weer iets groter dan de gemiddelde soeplepel. Van het formaat dat nét niet lekker in je mond past.

Onlangs was hij plotseling verdwenen. En ik, benieuwd welk doel hij nu dan eindelijk gevonden had, ging op zoektocht uit. Maar hij was nergens te bekennen.

Niet veel later liep ik de voortuin in, waar mijn moeder bloembollen aan het planten was. We hadden een kort gesprek, waarin ik fronsend langs haar heen gluurde. Toen ik haar vroeg wat dit te betekenen had, haalde ze haar schouders op en zei: ‘Dit werkt toch ook?’

Met genoeg wilskracht kunnen lepels scheppen worden.