Gedwongen door dementie woont mijn echtgenote in een zorginstelling, die 'Hotel California' zou kunnen heten, want er bestaan geen mogelijkheden terug te keren naar het gewone leven. Eigenlijk een wachtkamer van de dood...

Het verhaal gaat, dat de dood reeds ten tijde van het misverstand met een tuinman in Perzië, diverse praktijken uitbaatte. En met veel succes, want ook onze wachtkamer zit regelmatig vol. Vanmorgen zaten mijn vrouw en ik er echter helemaal alleen.

Ik schrok ontzettend toen de dood plotseling in de deuropening bleek te staan. Hij keek recht voor zich uit naar een lege stoel en vervolgens verbaasd op zijn mobieltje.

Daarna glimlachte hij vriendelijk naar ons en verdween achter de deur, terwijl ik hem hoorde mompelen: 'Isfahan'!