Mijn zoon (29) en ik (61), besluiten op een zomeravond een hapje te gaan eten in een populair Rotterdams restaurant. Het is er druk. De oosterse, oudere man die over de zitplaatsen gaat, schudt met zijn hoofd als mijn zoon zich bij hem meldt. Vervolgens kijkt de man naar mij. Hij ziet gelijkenis en vraagt aan mijn zoon: ‘Is dat je vader?’ Mijn zoon antwoordt bevestigend. ‘Een ogenblik’, zegt de man. Hij loopt het overvolle restaurant binnen en komt een minuut later terug. Hij wenkt en leidt ons naar een leeg tafeltje. Als mijn zoon hem heeft bedankt, zegt hij tegen ons: ‘Ik heb geen vader meer.’