Ik ken haar niet, maar herkennen doe ik haar altijd. Ze is vel over been, ze loopt altijd buiten, ze is nergens thuis. Zoals gewoonlijk groet ik haar. Zoals gewoonlijk groet ze mij niet terug. Dat begrijp ik. Want ze is druk, ze heeft een rijk binnenleven; ze praat onophoudelijk met aanwezigen die ik niet zie. Soms vertellen die haar lollige dingen en moet ze onbedaarlijk lachen. Dan weer zit er in het bonte gezelschap een rotzak tussen, die haar van streek maakt. Dan scheldt ze.
Maar, de laatste tijd zie ik haar niet meer.
Misschien is ze thuisgekomen?