Toen onze zoon Maarten zes was begon hij de vergankelijkheid der dingen in te zien. Een lamp houdt er mee op, een fietsband is niet meer te plakken, de stofzuiger geeft definitief de geest.
We legden hem uit dat sommige dingen stuk gaan en niet meer gemaakt kunnen worden. Daardoor maakte hij zich een nieuw begrip eigen, dat alles verklaart. Als zijn Oma overlijdt is hij dan ook niet erg verbaasd of bedroefd. Ik hoor het hem aan een vriendje uitleggen. 
'Oma is dood. Maar dat komt omdat ze helemaal was versleten'.