Sportzomer, eerste coronajaar. Ik loop de kamer van mijn moeder binnen in het hospice. Zowel de tv als de radio bij het bed staan afgestemd op de Touretappe van de dag. Het geluid op vol volume. De morfine heeft haar doof gemaakt. ‘Sinds wanneer volg jij de Tour?’, roep ik boven de herrie uit. ‘Dat doe ik niet’, antwoordt ze, ‘maar ik hoop altijd stiekem dat er eentje valt… niet te hard natuurlijk’, voegt ze er snel aan toe. Haar ogen staan ondeugend. Ze heeft de Champs Élysées nog gehaald.