Geïrriteerd kijk ik mijn relatief nieuwe huisgenoot aan. Het is niet de eerste keer sinds ze bij ons woont dat ze iets kapot maakt. Eerst de verwarming. Toen twee plinten. En nu de servieskast.

‘Polly!’ roep ik vermanend.

Ze kijkt me kort aan, met haar albino-ogen die felheid en rebellie uitstralen, en gaat daarna onverstoorbaar door met het bewerken van de servieskast.

‘Ophouden nu!’ verordonneer ik met een lichte stemverheffing.

Ze stopt, kijkt nu langer naar me en antwoordt, zonder woorden: ‘Wat denk je nou? Ik ben een knaagdier. Die knagen nu eenmaal. Dat zit in ons DNA. Wat is daar verkeerd aan?’

‘Niets’, zucht ik terug, ‘je hebt gelijk.’