Op zoek naar een ov-fiets loop ik de stationsstalling in. Recht voor me staan er tientallen tegen elkaar geperst. Ik zie een vrouw haar best doen om er een te bevrijden. ‘Zal ik even helpen?’ vraag ik. Met enige moeite lukt het om de standaard van de fiets ernaast in te klappen. Ik duw ‘m opzij en zij slaagt er na wat gewrik in de andere fiets los te krijgen. Nu heb ik genoeg ruimte om er ook een te pakken. ‘Ze staan wel erg dicht op elkaar’, vertel ik de medewerker die bij de uitgang de fiets en mijn ov chipkaart scant. Hij grijnst. ‘Het hek staat los, dat mag je verplaatsen hoor.’