Als ik in Utrecht ben, ga ik altijd op bezoek bij mijn beste vriend. Vroeger zagen we elkaar elke dag en vaak op het Ledig Erf. In een ooit minder makkelijke zomer zaten we hier ook. Ik was wreed verlaten door mijn toenmalige geliefde en ging alleen op kampeervakantie. Daar keek ik wel en niet naar uit, en ik liet qua voorbereiding niets aan het toeval over. Ik had nog een matje nodig om goed te kunnen slapen en vroeg hem om advies. ‘Term-a-Rest!’ brulde hij over het terras. ‘Ligt lekker, prima matje’. Hij kon het weten met zijn lange lijf.

Mijn glas is leeg. Ik loop naar begraafplaats Soestbergen. Daar ligt hij nu, alweer vijf jaar.