Doorgefietst
In kapotte Crocs stond ze voor de ingang van een verzorgingshuis. Een grote teddybeer hield ze stevig vast. Haar haren waren vol klitten. Terwijl ik voorbijreed flitsten gedachten door mijn hoofd: ooit moet ze een klein meisje zijn geweest, met hopelijk twee liefhebbende ouders. Ze ging vroeger waarschijnlijk gewoon naar school. Waarom stond ze hier? Waarom leek ze zo vies, alsof het zand op haar benen en armen was gewaaid en in de poriën van haar huid was blijven hangen. Haar dunne knieën beefden van de kou. Wie zou haar naar binnen brengen? Had ik dat zelf moeten doen? Had ik moeten stoppen, van mijn fiets moeten stappen om haar naar de receptie te begeleiden? Ik fietste door.
nl
Karin Ramaker
8
20240809041535