Ik zit, 7.15 uur, in de tuin met een kopje koffie. Stilte om me heen, alleen vogeltjes die zingen, mijmerend over gisteren, waarin er geluksmomentjes waren. Heb een angst overwonnen, waar ik al jaren last van heb.
ik heb het ‘gewoon’ gedaan en nog belangrijker, mijn angst mocht er zijn, vooral van mijzelf met naast mij, in gedachten, ‘mijn’ vriendin, die mij steunt met appjes met lieve woorden.
Ik voel trots op mezelf, wat een overwinning met als beloning een broodje en een ijsje toe in het park, liggend in het gras met mijn hoofd op haar buik, onder een treurwilg, de zon schijnt door de takken.
Voel alleen maar liefde, voor haar en nog belangrijker, óók voor mezelf.