‘Dat is een venkel, toch?’, zegt de knappe kassajongen. Ik schat hem 17. Voor hem op de band ligt mijn bleekselderij. Ik flap eruit: ‘Jongen, als jij je groentes niet kent, hoe moet je dan koken?’ Ik weet meteen dat ik verloren heb: een moederlijke opmerking tegen een puber die leeft op snacks en nog niet zelf kookt. En nog wel over groente. Hij zoekt in stilte tussen de plaatjes op zijn kassascherm. ‘Okay, het is een bleekselderij.’ We rekenen af. Hij wil zijn gezicht nog even redden. ‘Een venkel lijkt toch wel op een bleekselderij, ze zijn ongeveer even groot. Nou ja, bijna.’