Woensdagmiddag, kind halen uit school. Vriendje mag mee, altijd gezellig. Wachten op het schoolplein, de bel gaat. Kinderen drommen naar buiten. Mijn zoon ziet mij en komt naar me toe. "Hoi mam!” Ik krijg een snelle kus. ‘Waar is je vriend?’, vraag ik. ‘Komt er zo aan’, antwoord hij. Even later zie ik inderdaad het vriendje naar buiten lopen. Hij ziet ons niet direct. ‘Oğlum!’, roep ik en zwaai naar hem. Verbaasd loopt de jongen onze kant op. ‘Wat is er?’ vraag ik. ‘Nou, ik heet Mehmet hoor, of wist u dat niet?’ ‘Jawel, zeg ik, maar Oğlum, dat roept je moeder toch ook altijd!?’
Nu weet ik inmiddels dat ‘Oğlum’ het Turkse woord voor ‘mijn zoon’ is...