‘Weet jij wanneer je doodgaat?’
Onmogelijke vraag en een onmogelijk antwoord. Dat weten wij niet. Eén van de weinige dingen die we niet kunnen agenderen, afspreken, plannen.
‘So I continue and continue to pretend my life will never end’, zingen Simon en Garfunkel. Dat is wat we doen. Dood valt niet te voorspellen. Dus doen we maar alsof hij niet bestaat en wij eeuwig verder leven.
Onzin natuurlijk. Maar het is ook geen leven om in angst voor een komende dood te leven. Dood komt dus schoksgewijs: onverwacht overlijden, ontstellend bericht. De zorgsector, uitvaartbranche zijn erop ingericht die schok op te vangen. Terug te leiden naar een dagelijks leven waarin niemand wil weten wanneer hij doodgaat.