In een kakafonie aan kantoorgeluiden zit ik met een collega aan een eilandje van in hoogte verstelbare bureaus. Hij vindt mijn tiksnelheid erg rap. Ik zeg hem dat ik niet volgens de regels typ. Mijn wijsvingers rusten niet op de daarvoor bestemde richeltjes ter hoogte van de ‘f’ en de ‘j’ en mijn pinken komen maar zelden in actie. Ik vertel dat mijn moeder erg precies typte. Ze liet mij vroeger oefenen met een programma waarbij een bulldozer je letters opat.

‘Zeg me hoe je typt en ik vertel je wie je bent’, zegt hij. Volgens hem is mijn moeder een perfectionist. En ik een anarchist.

We hervatten ons werk. 

Dan begint hij plots fervent te tikken en grinnikt: ‘racist’.