‘Mijn vrouw durft niet meer te fietsen’, zegt de robuuste tachtiger die eruit ziet als de Kerstman. Liefdevol kijkt hij naar zijn kromgebogen, muizige vrouwtje. Ze is stil en duidelijk doodsbang voor het bochtige fietsparcours dat ze zo gaat afleggen. Ik stel haar gerust, niks hoeft. Maar ze zet door, op haar veel te grote fiets. Na afloop straalt ze even hard als de bontgekleurde bloemenpracht aan haar stuur. Bijna onverstaanbaar vertelt ze moeizaam: ‘Ik heb een open gehemelte en loop al 75 jaar in het ziekenhuis. Ach, iedereen heeft wel wat. Het leven is hard. Maar nu ga ik eindelijk een fiets kopen waar ik wél op pas en weer fietsen!’ Dag bange muis, hallo onverschrokken leeuw.