De dochter van mijn partner is onlangs zestien jaar geworden.

Tijdens het avondeten wordt een minimale educatieve opmerking gemaakt.

Dit leidt tot stampvoetend weglopen. ‘Ik ben nu zestien en hoef echt niet meer opgevoed te worden.’ De deur dreunt achter haar dicht.

Na een kwartiertje ga ik kijken hoe de vlag erbij staat.

Ze zit op haar bed met haar laptop. Alle woede is verdwenen.

Rustig probeer ik uit te leggen dat opgevoed worden voor ons allemaal een leven lang doorgaat en dat er geen speciaal moment is waarop dat ophoudt.

Ze kijkt op en zegt: ‘Alleen ben ik nu in ieder geval op een leeftijd gekomen dat ik dat niet meer allemaal onthouden kan.’