Sinds mijn pensionering spreek ik regelmatig met asielzoekers die hun Nederlands willen oefenen.
Onbedoeld ben ik daarbij in geen jaren zo vaak uit de kast gekomen. Het feit dat we meer dan 25 jaar samen zijn, leidt tot de meeste verbazing.
Dat een mannenrelatie niet bij iedereen in het systeem zit, bleek me de eerste keer dat er naar mijn thuissituatie werd geïnformeerd:
‘En jij? Werd mij gevraagd. Jij woont met jouw vrouw?’
Ik: ‘Eh, nee..’
‘Ach, natuurlijk, jij hebt een vriendín.’
‘Nee, ook niet.’
‘Oh... jij woont alléén?’
‘Eh.. nee, ik woon niet alleen.’
Grote stilte, de opties zijn gewoon uitgeput.
‘Ah! Ik weet het al’, zegt een snuggere Iraanse triomfantelijk: ‘Jij hebt een hond!’