Als twintiger ben ik een tijd bijziend door het leven gegaan. Lenzen verdroeg ik helaas niet meer en een bril vond ik achterhaald.
En het had ook mooie kanten: lantaarnpalen veranderden in omfloerste sterren, iedereen om me heen had een gave, rimpelloze huid. Dat er ook nadelen aan kleefden, merkte ik toen ik op een rustige middag de hond uitliet in het park. Verderop liep er steeds een man mee, die ook bleef staan als ik dat deed.
Ik dacht aan een grap van een bekende, en liep vrolijk zijn kant op. Maar het bleek een potloodventer te zijn, die totáál van slag was door mijn reactie en er haastig vandoor ging...